x

<

>

historia

Sokół - polskie motocykle produkowane w latach 1933-1939, w Państwowych Zakładach Inżynierii (PZInż) w Warszawie.

Po wojnie, w nawiązaniu do tradycji, powrócono do nazwy Sokół, nazywając tak pierwszy powojenny polski motocykl – Sokół 125 – produkowany w latach 1947 – 1950.

Nazwa ta pojawiła się po raz pierwszy dla oznaczenia motocykla turystycznego Sokół 600 RT, następnie w 1936 nazwano tak produkowany już ciężki motocykl CWS M111.

Motocykle Sokół 1000 i 600 były najbardziej znanymi polskimi motocyklami przed wojną i produkowano je głównie dla polskiej armii (stanowiły etatowe wyposażenie wojska), dla policji oraz Poczty Polskiej.

Po wojnie powrócono do nazwy, nazywając tak pierwszy powojenny polski motocykl - sokół 125 - produkowany w latach 1947-1950. Dziś legendarne imię wraca do nas za sprawą warszawskiej spółki Prywatne Zakłady Inżynieryjne Sokół Motocykle.

Prototypowy model nowego „Sokoła” został zaprezentowany podczas Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach. Nowy motocykl będzie miał pojemność 1300 i 1800 centymetrów sześciennych. Model przedwojenny był wyposażony w silnik o 1000 centymetrów sześciennych.

Producent planuje wysłać na polskie drogi ok. 30 sztuk motocykla rocznie. ‘Sokół” będzie wyposażony w dwucylindrowy dolnozaworowy silnik o zapłonie iskrowym w układzie V, pochodzący z USA.

modele

Sokół 1000 M111 (1934-1939)
M 111 był projektowany głównie z myślą o armii i z tego względu ten ciężki motocykl miał być przede wszystkim solidny – armia zakładała, że będą nim jeździć słabo wyszkoleni żołnierze.

Dla indywidualnych odbiorców był zbyt drogi, dlatego też to armia pozostała niemal jedynym jego odbiorcą (pewną liczbę egzemplarzy zakupiła poczta). Większość M 111 było użytkowanych z wózkami bocznymi. Dokładna liczba zbudowanych egzemplarzy nie jest znana, szacuje się, że w 1939 r. armia polska posiadała 1600 sztuk.
Sokół 600 RT M211 ( 1935-1939)
Pierwsza znana fotografia sokoła 600 pochodzi ze styczniowego numeru miesięcznika "Turysta i auto" z 1933 roku co wskazuje iż prototyp został ukończony w jesienią lub zimą 1932 roku.

Cena motocykla, podstawowego: wynosiła 2300 zł, cena wózka bocznego to 680 zł: cena wózka bocznego luksusowego (z resorowanym kołem) 750,00 zł- Takie ceny obowiązywały w czerwcu 1939 roku. W sumie halę produkcyjną opuściło około 1400 sztuk. W 1936 zgarnął w Konkursie Piękności w Warszawie ─ I nagrodę Grand Prix.
Sokół 500 M311 (1938-1939)
Rok produkcji 1938, Państwowe Zakłady Inżynieryjne, Warszawa, Polska. Silnik górnozaworowy, dwuzaworowy, popychaczowy rozrząd, o pojemności 496 cm³ i mocy 18 lub 22 KM (w wersji RS), z pełnym obciążeniem rozwijał prędkość 125 km/h.

Motocykl ten nie zdążył jednak wejść do produkcji seryjnej. Do dnia dzisiejszego zachowały się trzy egzemplarze tego motocykla. Jeden można obejrzeć w muzeum techniki w Warszawie pozostałe dwa znajdują się w prywatnych kolekcjach.
Sokół 200 M 411 (1939)
Był on motocyklem turystycznym o innowacyjnej konstrukcji, opracowanej w taki sposób, by jego przyszły użytkownik miał zapewnione możliwie najlepsze warunki eksploatacji oraz naprawy. Handlowa seria Sokołów 200, bo tak nazwano najmłodsze „dziecko" inż. Rudawskiego, miała ukazać się w sprzedaży już w lecie w 1939.

W II kwartale rozpoczęto przygotowanie podzespołów dla 800 pojazdów, lecz w warunkach napiętej sytuacji politycznej ze zgromadzonych elementów zdołano wyprodukować jedynie 78 motocykli. Sokół 200 był przekazywany do sprzedaży, przy czym ostatni egzemplarz zdjęto z pasa montażowego 3 września, a więc już po wybuchu wojny.
Sokół 125 (1947-1950)
Sokół 125 był pierwszym motocyklem skonstruowanym w Polsce po II wojnie światowej, a jego produkcję uruchomiono w 1947 w Państwowych Zakładach Samochodowych nr 2 w Warszawie.

Nazwa Sokół nawiązywała do przedwojennych konstrukcji Państwowych Zakładach Inżynierii. Opracowanie projektu rozpoczęło Centralne Biuro Techniczne, lecz już w 1950 zapadła decyzja o zakończeniu produkcji na rzecz rozwoju ilościowego i jakościowego modelu SHL M04